|
Dat het voornaam was opgehangen en als kostbaarheid was neergezet, is iets dat zeker is. In de luxueuze leegte van het centrum voor hedendaagse kunst De Appel in Amsterdam is het werk van de Amerikaanse Louise Lawler te zien. Het gaat om foto's van hedendaagse kunstwerken die nadrukkelijk ook iets tonen van de omgeving waarin deze zich bevinden; de meeste zijn gemaakt bij de eigenaren thuis. Het zij keurige interieurs waarin zonder zichtbare moeite wordt geleefd. Naast de kunstwerken staan breekbare antieke voorwerpen in in lichte tinten gestoffeerde kamers, je ziet slechts details maar je voelt dat ook hier veel ruimte en orde is. Te oordelen naar de
|
entourage heeft Lawler een bedoeling, en dat wordt door het begeleidend schrijven bevestigd. Het vouwblad spreekt over haar werk als een vorm van `institutionele kritiek'. Dat klinkt welluidend, maar waar dat commentaar in bestaat maakt de professionele uitleg noch Lawler's eigen tekst duidelijk. Of het moet de vaststelling zijn dat kunst duur is en door personen met hoge inkomens en/of eigen geld wordt verworven.
Bij `kritiek' denk je aan vergaande inzichten die de mens op het pad van de beschaving voort helpen, aan onrecht dat gehekeld wordt, aan gedachten die los staan van onventies. Lawler presenteert haar oordeel geheel volgens de regels die in het kunstbedrijf gebruikelijk zijn.
|
Bij zo'n schamele inhoud is dat echter het tegendeel van geraffineerd. De volgende gedachte is dan ook dat Lawler haar eigen kunst duur verkoopt en de genoemde `institutionel kritiek' niets anders blijkt te zijn dan een artistiek Droste Effect: foto's van andermans kunst worden nadrukkelijk als kunstwerken gepresenteerd.
Bovendien doen ze sterk aan iets anders denken. Het is dat de meubels ontbreken, maar de wereld van Elle Wonen, Residence en Eigen Huis & Interieur is niet ver hier vandaan.
Maar liefst twee maanden duurt de tentoonstelling van Louise Lawler in De Appel. Dat is ruim de tijd voor een concept dat je in slechts 30 seconden geheel doorgrondt. (J.D.)
|