|
door: Kees Maas |
|
|
| heerst nogal eens de berusting, dat wie kunst wil maken, zelf geld mee moet nemen. Een overheidstoelage, ook al kan die niet in de schaduw staan van de toelagen van kunststichtingen, voorziet tenslotte veelal in de eerste levensbehoeften; dat laatste overigens in steeds mindere mate. In de moordende concurrentie die daardoor ontstaat heeft overvragen trouwens geen enkele zin; laag bieden des te meer. Van galeries en kunstuitgeverijen mag een heel wat gezonder idee over de waarde van kunst verwacht worden. En net als bij schade verzekeraars en verzekerden die |
elkaar middels premie verhogingen en dito claims op steeds hogere kosten jagen; zo zullen galeries vroeg of laat anticiperen op de kortingscultuur en zal behoorlijke kunst onbehoorlijk geprijsd gaan worden. Kunstenaars beleven over het algemeen veel meer plezier aan het verkopen van één werk aan een enthousiaste particulier dan een hele serie werk aan een kunststichting. Een hard gelag voor een instelling, die haar taak als kunstinkoper nogal eens lijkt te verwarren met de rol van een weldoener. <-- terug | naar begin --> |
|
©1995 TYP/Typografisch Papier and the author
|