Luister is Pracht
door Peter Mertens
(verscheen op 27 mei 2015 bij het soundblog van harsmedia)
Kijk het zit zo.
Luister!
Ik luister de hele dag. Ik luister naar alles wat ik horen kan. Ruis buiten, ruis binnen, piep of knor, harmonische trilharen, spraak met of zonder betekenis. Of het nu stembanden, snaren, blaasrieten of trommelvellen zijn, mijn trommelvlies lust het en ik luister.
Dus ook naar overal aanwezige radioklanken. Rechtstreeks uit de aloude ether, en meer en meer via stromend internet.
Hoofd- of onderstroom het is allemaal even mooi en vaak ook goed. Elke dag is het een feest, een voortdurende manifestatie van pracht, alle dagen feest hoe dan ook.
Waarom zou ik dan naar een festival gaan? Om nóg meer te luisteren? Dat niet. Wat valt er meer te beleven? Vooruit, wat valt er te zien. Laat ik dat eens bekijken. Dacht ik.
Dus was ik op 2 mei even in het Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam bij het Online Radio Festival. Om te kijken wat er te zien was.
Om half negen ’s avonds ging de zon laaiend onder in het IJ. En in het muziekgebouw strijden binnen en buiten fijn hard met elkaar.
De zon won.
Binnen is er zo te zien weinig te horen. Daarvoor moet ik een zaal in. De grote zaal is redelijk gevuld met devoot luisterend publiek. Op het podium zit een viertal vrijwel identieke dames in zwarte jurken met violen in de aanslag, eentje met een cello. Ritmisch bewegen ze een mars. Ze zetten aan voor een gelijktijdig strijk. Eén nootje in de maat.
Links van ze een dame in zwart achter een orgeltje, die haar vingers mooi over de toetsen laat trommelen, heur sluike haar wiegt mee.
Alle vijf kijken ze naar rechts, waar een wat oudere heer met grijs baardje achter een tafel twee apple laptops en een schuifje op een mengpaneel bedient, ook hij knikt mee.
De strijkende dames tellen mee en zetten nog eens aan voor een gezamenlijke gestreken noot. De heer veegt met twee handen tegelijk een lange haal over zijn beide laptops, perst zijn lippen bijeen. Het is de laatste noot! De dames rijzen hun strijkstokken triomfantelijk glimlachend, gezamenlijk draaien ze hun ogen richting publiek. Boven ze knippert een abstracte videoprojectie onverstoord door. Die zijn overigens niet mis, de Fractals winnen het visueel in hun eentje van de hele groep.
Het blijkt Craig Leon te zijn, voor de gelegenheid samen met het Ragazze Quartet. Craig is een oude punk of new waver, die ooit tijdens het produceren van The Ramones en Suicide eigen composities schreef met de cosmos als inspiratiebron. Nommos voor synthesizers. Maar dan nu met strijkers.
Het publiek klapt blij, maar spoedt zich ook naar de bar waar in de rondgang door het gebouw niet alleen de drank maar ook de volgende act klaar staat.
Terwijl op monitoren oude Veronica Radiohelden vertoond worden heeft de zon inmiddels het IJ roodgekleurd.
Mijn blik valt op het Nerd-T-Shirt dat het festival verkoopt. Zwart met witte letters zonder tussenkomst van een grafisch ontwerper samen met de logo’s van de deelnemende clubs:
Ik weet zeker dat daar ook nu veel meer te horen is dan in het Muziekgebouw te zien.
Het T-Shirt bewaar ik tot later, een Geek-Concert van de Trevor Horn Band in Paradiso, daar is het helemaal thuis.
…
Zie ook, gerelateerd: “Hallo, hallo wie stinkt daar zo?” – De Kracht en de Hoop van Vrije Radio, in Gonzo (circus) #126, maart/april 2015.
Listen is Splendor
by Peter Mertens
may 15, 2015.
Look the thing.
Listen!
I listen all day. I listen to everything that I can hear. Outside noise, noise inside, beep or oink, harmonic cilia, contradict or meaningless. Whether vocal cords, strings, reeds or bladder drumheads are, my eardrum desires it and I listen.
So to present radio sounds everywhere. Set right in the old ether, and increasingly through Internet streaming.
Main or undercurrent is all beautiful and often good. Every day is a celebration, a continued manifestation of splendor, all day celebration anyway.
Why would I go to a festival? For even more listening? Not that. What is there more? Come on, what’s there to see. Let me look at that. I thought.
So I was here on 2 May at the Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam at the Online Radio Festival. To see what there was to see.
At half past nine in the evening the sun was blazing at the bottom of the IJ. And in the music building fight inside and outside fine hard together.
The sun won.
Inside, there is little to see to hear that. For this I need a hall. The large room is filled with reasonably devout audience. On stage is four almost identical ladies in black dresses with violins at the ready, one with a cello. Rhythmically they move a march. They put on a simultaneous ironing. One nut in size.
To the left of them a lady in black behind a small organ, which her fingers over the keys pretty late drumming, heur lank hair sways along.
All five of them look to the right, where an elderly gentleman with gray beard behind a table two Apple laptops and a slider operates on a mixing console, he nods along.
Stroking ladies count and another set for a joint ironed note. Mr. sweeps with two hands at once a long pull on his two laptops, presses his lips together. It is the last note! The ladies raised their bows smiling triumphantly, they jointly run their eyes towards the audience. Upstairs she flashes an abstract video projection unperturbed by. Those are not wrong, the Fractals winning visual on their own from the whole group.
It turns out to be Craig Leon, for the occasion along with the Ragazze Quartet. Craig is an old punk or new waver, which own compositions ever during the production of The Ramones and Suicide wrote the cosmos as inspiration. Nommos for synthesizers. But now with strings.
The audience claps happy but also rushes to the bar where the tour not only by building the drink but also the next act ready.
While on monitors old Veronica Radio Heroes are shown, the sun has already reddened the IJ.
My gaze falls on the Nerd T-shirt that sells the festival. Black with white lettering without the intervention of a graphic designer with the logos of the participating clubs:
I’m sure there also are heard much more than can be seen in the music building.
The t-shirt I’ll save for later, a Geek-Concert of Trevor Horn Band at Paradiso, there it is at home.
…